Zeynep Kamil civarındayım..
O yanık, yarı-melodik sesi geceyi deliyor bozacının, bitişik nizam evlerin olduğu sokakta..
Oldum olası bozacının sesini duyunca duralar, uzaklaşana kadar dinlerim..
Üzülürüm nedense..
O kar, kış, kıyamette, gece vakti bir dolu yolu tepmelerine mi, gittikçe ağırlaşan o güğümü taşımalarına mı, bilmem..
Geçen yıllarda bir iki kez eve yakın geçerlerken çağırıp aldım..
Hatta bir keresinde karlı bir kış gecesi araba ile gelirken eve yakın bir yerde rastlayıp araba ile birlikte eve gelip almışlığım da vâkidir..
O akşam yanına yanaştım araba ile..
“Kabın var mı, doldurup verecek?” dedim..
“Yok abi” dedi..
“Yakında açık bakkal vardır, bi bakalım” dedi..
“Yoktur, şimdi” dedim..
“Bir başka zaman nasıl olsa rastlarım, o vakit sözüm olsun, alırım” dedim..
“Nerede oturuyorsun abi?” dedi..
“Uzakta” dedim..
“Nerde abi?” dedi..
“Ya uzakta dedim ya, Kızıltoprak’da” dedim..
Sanki daha önce böyle bir eylemi gerçekleştirdiğimi hissedercesine önerdi:
“Gidelim abi” dedi..
“Nereye yahu?” dedim..
“Sizin eve, boş bir kap verirsin, 1 litre doldururum abi” dedi..
“Çok uzak yahu, naaptın sen, olmaz” dedim..
Dediği mesafe araba ile gecenin bu boş trafiğinde 15 dakika..
“Nereye gideceksin ki ordan?” dedim..
“Harem’e, Üsküdar tarafına abi” dedi..
“Nasıl?” dedim
“Yürürüm abi noolacak” dedi……..
Arabada ufak pet şişe su vardı.. Boşalttım suyu..
“Koy buna” dedim..
Eve geldim..
Bozayı yudumluyorum..
İçiyor muyum, ne yapıyorum, bilmiyorum…..
Aklımda son cümlesi Bozacı’nın:
“Yürürüm abi noolacak”……..
Yaşar Morpınar
Dezavantajlı Grupların Gönüllü Ritm Eğitmeni
Fotoğraf : Yaşar Morpınar
